teorie cech
Encyklopedia PWN
termin wprowadzony przez angielskiego krytyka, R. Frya, z okazji wystawy francuskiego malarstwa nowoczesnego w Londynie 1910–11, używany tradycyjnie na określenie różnorodnych zjawisk w sztuce francuskiej między 1886 (ostatnia wystawa impresjonistów) a 1905 (wystąpienie fowistów), będących bezpośrednim następstwem impresjonizmu, lecz w różnym stopniu i w odmienny sposób przeciwstawiających się jego założeniom i praktyce malarskiej.
fiz. klasa ciał stałych o oporze elektrycznym właściwym pośrednim między oporem dielektryków i metali, zawierającym się w granicach 107–10–6 Ω · m;
kierunek działalności publicznej w Polsce w XIX w., wysuwający hasła różnorodnych działań legalnych, zmierzających do wzmocnienia sił i organizacji społeczeństwa polskiego w sytuacji braku własnego państwa.
prawomocność władzy, legitymizacja władzy,
cecha władzy politycznej, której istotą jest aprobowane przez rządzonych prawo rządzących do podejmowania wiążących decyzji.
przedmiot, łac. obiectum,
filoz. przeciwieństwo podmiotu, to co jest poddane aktywności bądź poznawczej, badź praktycznej;
